Historia
7 września 1982
Ks. Dziekan Mieczysław Józefczyk w imieniu duchowieństwa elbląskiego skierował do Prowincjała Salwatorianów, prośbę o możliwość pracy salwatorianów na terenie Elbląga.
19 grudnia 1983
Ks. Bp Jan Obłąk, ordynariusz diecezji warmińskiej, erygował parafię św. Brata Alberta w Elblągu.
29 grudnia 1983
Decyzją Przełożonych do Elbląga przybył ks. Tadeusz Sołtys SDS, by pełnić posługę pierwszego proboszcza. Wkrótce dołączył do niego także ks. Antoni Zięba SDS. Salwatorianie zamieszkali w domu przy ul. Bartniczej, a tam w sali weselnej zostaje utworzona tymczasowa kaplica.
Sierpień 1984
Rozpoczęto budowę kaplicy drewnianej, która według planów miała służyć, jako miejsce modlitwy i katechizacji na okres około 5 lat. Dzięki ogromnemu zapałowi parafian udało się kaplicę postawić w ciągu 3 tygodni.
Wrzesień 1984
Księża zamieszkują w budynku przy ul. Częstochowskiej 28, który stał się tym samym domem zakonnym salwatorianów i jednocześnie plebanią.
Z chwilą objęcia parafii przez Salwatorianów rozpoczęły się rozmowy i prace związane z przygotowaniem projektu nowego kościoła oraz normalne życie duszpasterskie. Codzienne Msze św., spowiedzi, katechizacja dzieci i młodzieży. Salwatorianie angażowali się też w posługę głoszenia rekolekcji parafialnych w innych parafiach elbląskich.
Marzec 1984
W nowo budowanym Szpitalu Wojewódzkim została erygowana kaplica szpitalna, w której Salwatorianie podjęli posługę kapelanów, służąc chorym przebywającym w tym szpitalu, a także personelowi medycznemu. Ta posługa trwa do dnia dzisiejszego.
Rok 1985
Od samego początku przybycia salwatorianów do Elbląga, ks. proboszcz Tadeusz Sołtys SDS prowadził rozmowy i prace związane z przygotowaniem projektu nowego kościoła, który w początkowej fazie został przygotowany przez proboszcza parafii św. Wojciecha ks. Karola Święckiego.
Zostały zatwierdzone plany koncepcyjne nowego kościoła autorstwa pani Anny Barszczyńskiej.
Rok 1986
Rozpoczęto prace przygotowujące teren, na którym miał stanąć kościół.
Styczeń 1987
Dokładnie w piątek 23 stycznia otrzymujemy pozwolenie na budowę kościoła wraz z zatwierdzonymi planami budowy.
Maj 1986
W naszej drewnianej kaplicy rozpoczęły się nabożeństwa fatimskie – pierwsze takie nabożeństwa w naszym mieście. Gromadziły one wielkie tłumy ludzi, czcicieli Matki Bożej.
Wielką radością wspólnoty parafialnej stały się i do dzisiaj są rodzime powołania do posługi kapłańskiej i zakonnej.
Dziękujemy za tych, którzy już służą Kościołowi, jako siostry zakonne i kapłani, jak i za tych, którzy poprzez formację seminaryjną przygotowują się do kapłaństwa.
Lata
1987 – 2008
Budowa kościoła przeżywała swoje wzloty i upadki, był czas wielkiej aktywności i szybkich postępów, ale i czas, kiedy praktycznie się ona zatrzymała. Powodów z pewnością było wiele, a jednym z nich był także podział parafii – wyodrębnienie parafii św. Rafała Kalinowskiego i parafii św. Józefa. Przez 18 lat w naszej parafii były obecne również Siostry Betanki. Podejmowały różne zadania, m. in.: katechetki, zakrystianki, organistka.